Wystąpiła kreacyjna funkcja pracy w stosunku do samego człowieka. Stworzył on sam siebie i swoje ludzkie cechy właśnie dzięki swojej zespołowej aktywności produkcyjnej, „sam siebie dosłownie wypracował z przyrody pozaludzkiej... (i) ...coraz to bardziej świadomie wypracowuje, tak, że wszystko, co możemy nazwać ludzkim, jest zależne od pracy...".
Świadomy udział jednostki w pracy, która jest najważniejszym podsystemem bytu społecznego, świadczy o solidaryzowaniu się jednostki z procesem społecznym, o uznaniu ważności społecznej organizacji pracy. Dążenie do doskonalenia zawodowego znamionuje pełne podporządkowanie się temu systemowi. Świat jawi się wówczas jako teren działalności ludzkiej przetwarzającej go w ludzki świat dzięki społecznie zorganizowanej pracy. Świat ludzki to świat sprzyjający ludzkim losom. Praca w tym sensie polepsza warunki bytowania i przetwarzania otoczenia, ale tworzenie ludzkiego świata oznacza jednocześnie rozwijanie możliwości człowieka, tworzenie dóbr kultury, budowę wartości, wynoszących człowieka ponad poziom prostego aktualnego przeżywania istnienia, ponad proste bytowanie.
Tę zmieniającą się kondycję człowieka warunkuje doskonalenie społecznego procesu pracy, a jest ono niemożliwe bez współdziałania wszystkich członków społeczeństwa.
Nikt nie może wydostać się poza krąg społeczny. Nawet ci, którzy jak egzystencjonaliści chcą znaleźć wartość w samej egzystencji, chcą ją znaleźć przez przeciwstawienie jednostki i społeczeństwa, gdy przecież to przeciwstawienie zamyka ich dalej w kręgu wytworzonych przez społeczeństwo pojęć, układów kulturowych. Społeczeństwo tworzy świat z jego wiedzą, układami wartości, dobrami kultury, środkami materialnymi, techniką i sposobami działania. Od tego świata nie ma ani powrotu do praźródeł istnienia, ani ucieczki. Można się odeń odwracać, można walczyć z poszczególnymi zjawiskami życia gromadnego ludzi, ale zawsze korzysta się z komfortu kultury wytworzonej przez społeczeństwo, z komfortu techniki i materialnych środków istnienia.
Komentáre
praca